Archiwum wydarzeń – grudzień 2018

Laureat II nagrody XII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1990 roku. Początkowo uczył się gry na fortepianie u Krzysztofa Brzuzy w College of Music w San Diego. Mając siedemnaście lat przeniósł się do Krakowa, gdzie został studentem Akademii Muzycznej w klasie prof. Ludwika Stefańskiego. Wykształcenie uzupełniał pod kierunkiem Leona Fleishera w Peabody Conservatory of Music w Baltimore, a następnie u Karla-Heinza Kämmerlinga w Hochschule für Musik w Hanowerze.
Kevin Kenner po raz pierwszy uczestniczył w Konkursie Chopinowskim w 1980 roku, jako siedemnastolatek. Dziesięć lat później powrócił do Warszawy zdobywając najwyższą, II nagrodę (pierwszej nie przyznano) oraz nagrodę Towarzystwa im. Fryderyka Chopina w Warszawie za najlepsze wykonanie poloneza. Ponadto pianista brał udział, m.in. w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Giny Bachauer w Salt Lake City (1988 – V nagroda), Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym Van Cliburna w Fort Worth (1989 – nagroda specjalna) i Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie (1990 – III nagroda i nagroda za najlepsze wykonanie muzyki rosyjskiej).
Artysta występował ze sławnymi dyrygentami i orkiestrami: Kazimierzem Kordem, Charlesem Grovesem, Stanisławem Skrowaczewskim, Jerzym Maksymiukiem, Hansem Vonkiem, Andrew Davisem oraz zespołami – Halle Orchestra, Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, NHK Symphony, Oslo Philharmonic, BBC Symphony Orchestra i orkiestrami symfonicznymi w San Francisco, New Jersey, Saint Paul, Salt Lake City, Rochester, Baltimore i Brukseli. Jako kameralista koncertował z Tokyo String Quartet, Edellian String Quartet, Vogler String Quartet i Fine Arts Quartet. Dokonał kilku nagrań płytowych, na których utrwalił dzieła Chopina, m.in.: 24 Preludia op. 28, 4 scherza, Andante spianato i Wielki polonez Es-dur, Nokturn Des-dur op. 27 nr 2 oraz Walc e-moll [op. posth]. Trzykrotnie wystąpił w Warszawie podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego „Chopin i jego Europa” (2007, 2008 i 2012). W 2010 roku zasiadał w jury XVI Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
Kevin Kenner zajmuje się pracą pedagogiczną – prowadzi klasę fortepianu w londyńskiej Royal College of Music oraz wykłada na kursach mistrzowskich w Japonii, Stanach Zjednoczonych i Polsce. Jest profesorem wizytującym Akademii Muzycznej w Łodzi.

Akademicka Orkiestra Symfoniczna występuje kilka razy w ciągu roku, zarówno w Sali Koncertowej macierzystej uczelni, jak i podczas koncertów zewnętrznych, przygotowując bardzo zróżnicowane programy.
Po raz pierwszy zespół wystąpił w 1945 roku, a koncerty prowadzili – Kazimierz Wiłkomirski i Jan Krenz. Systematyczną pracę orkiestra rozpoczęła na przełomie lat 1959/1960 pod kierunkiem Tomasza Kiesewettera. Dalszy rozwój artystyczny zespołu nastąpił w latach 1972-1995 pod batutą Zdzisława Szostaka; młodzi muzycy występowali wtedy nie tylko w ważnych ośrodkach Polski, ale również w Niemczech, Danii i we Włoszech. W następnych latach z orkiestrą pracowali: Tadeusz Kozłowski, Andrzej Knap i Jan Miłosz Zarzycki. Od października 2012 roku szefem orkiestry jest Marcin Wolniewski.
W programach orkiestry znajdują się dzieła z wielkiego repertuaru symfonicznego, kompozycje oratoryjne i muzyka filmowa. Zespół ma w repertuarze także utwory Leonarda Bernsteina i George’a Gershwina. W ostatnich latach Orkiestra Symfoniczna brała udział w produkcjach operowych realizowanych przez Akademię, m.in. w polskich premierach oper: Semele Georga Friedricha Händla oraz Abu Hassan Carla Marii von Webera, a także w łódzkim prawykonaniu Aleko Siergieja Rachmaninowa. Każdego roku orkiestra towarzyszy solistom – zarówno studentom wyłonionym w drodze uczelnianego konkursu, jak i pedagogom uczelni i zaproszonym gościom. Z zespołem występowali, m.in.: Krzysztof Jabłoński, Eugen Indjic, Karol Nicze, Krzysztof Książek – pianiści, flecista János Bálint, wiolonczeliści – Natalia Gutman i Andrzej Bauer, wokaliści – Leszek Skrla, Paweł Skałuba, Roma Owsińska, Agnieszka Makówka i Dariusz Stachura oraz skrzypkowie – Piotr Pławner i Agata Szymczewska.
Dotychczas orkiestrą dyrygowali: Nicolas Pasquet, José Maria Florêncio, Vladimir Kiradjiev, Didier Talpain, Pierre Vigneron, Matthias Hermann, Rolf Hempel, Thomas Ungar, Zygmunt Gzella, Zbigniew Frieman, Bogdan Olędzki, Jarosław Lipke, Marek Jaszczak, Kazimierz Wiencek, Marcin Wolniewski, Tadeusz Wojciechowski, Andrzej Straszyński, Marek Pijarowski, Jerzy Swoboda, Rafał Jacek Delekta i Kai Buman.
W ostatnich sezonach Orkiestra Symfoniczna grała m.in. w Filharmonii Łódzkiej, Krakowskiej, Częstochowskiej, Świętokrzyskiej, w International Conferences and Entertainment (ICE) w Krakowie, a także – w ramach wymiany pomiędzy uczelniami – w salach koncertowych Akademii Muzycznych: w Poznaniu i Katowicach.
W kwietniu 2017 roku zespół został zaproszony do udziału w Międzynarodowym Festiwalu Orkiestr Akademickich w Katowicach.

Kontynuuje tradycje dwóch zespołów chóralnych działających przez wiele lat w Akademii – Chóru Kameralnego, prowadzonego przez Annę Domańską, a w ostatnich latach przez Jerzego Rachubińskiego, i Chóru Ogólnouczelnianego. Od października 2017 roku w strukturach łódzkiej Akademii Muzycznej działa jeden zespół chóralny, który składa się ze studentów studiów licencjackich kierunków: teoria muzyki, kompozycja, rytmika, edukacja artystyczna, fortepian, klawesyn, organy, akordeon i gitara. Dotychczas zespół pracował pod kierunkiem m.in. Zygmunta Gzelli, Marka Jaszczaka, Andrzeja Ryłki, a w latach 2005-2014 Jerzego Rachubińskiego. Od września 2014 roku zespół prowadzi Dawid Ber. Chór skupia się przede wszystkim na muzyce oratoryjnej. Brał udział w wykonaniu Requiem Antonina Dvořáka (dyr. Tadeusz Wojciechowski); Requiem c-moll Luigiego Cherubiniego; Tańców połowieckich z opery Kniaź Igor Aleksandra Borodina (dyr. Jan Miłosz Zarzycki); Vesperae solennes de confessore Wolfganga Amadeusza Mozarta (dyr. Marcin Wolniewski); Te Deum Karola Kurpińskiego i Te Deum Antonina Dvořáka (dyr. Jerzy Rachubiński); Mszy f-moll Antona Brucknera (dyr. Tadeusz Wojciechowski); oratorium Znalezienie Świętego Krzyża op. 14 Feliksa Nowowiejskiego (dyr. Andrzej Straszewski); Wielkiej Mszy c-moll Wolfganga Amadeusza Mozarta (dyr. Paul Esswood). W 2013 roku chór przygotował program z okazji 200. rocznicy urodzin Giuseppe Verdiego. Swoją działalność w nowej Sali Koncertowej Akademii chór zainaugurował z akademicką orkiestrą pod batutą Marcina Wolniewskiego wykonaniem Angelus Wojciecha Kilara (2013). Rok później, w tej samej obsadzie, wykonał dwukrotnie Magnificat BWV 243 Jana Sebastiana Bacha. Kolejne dwa sezony artystyczne to udział w spektaklach opery Aleko Siergieja Rachmaninowa, Koncert Kolęd w grudniu 2015 roku oraz Koncert Noworoczny we współpracy z akademicką Orkiestrą Dętą w styczniu 2016 roku. W kolejnym sezonie chórzyści wzięli udział w dwóch projektach: w spektaklach musicalu Łódź Story oraz w polskim prawykonaniu Tongeren Mass Krzysztofa Grzeszczaka z Orkiestrą Symfoniczną pod batutą Jerzego Swobody na finał AŻ Festiwalu. Ostatni rok akademicki to wykonanie Requiem d-moll Wolfganga Amadeusza Mozarta, wspólnie z Orkiestrą Symfoniczną pod batutą Kai Bumanna.

Dyrygent, chórmistrz, teoretyk muzyki, urodzony w Łodzi w 1975 roku. Ukończył studia w zakresie teorii muzyki w klasie prof. Franciszka Wesołowskiego oraz Studium Prowadzenia Zespołów Wokalnych i Wokalno-Instrumentalnych w Akademii Muzycznej w Łodzi w 1998 roku. Ma za sobą Podyplomowe Studia Chórmistrzowskie w bydgoskiej Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego (dyplom z wyróżnieniem, 2000). W roku 2005 uzyskał tytuł doktora w dziedzinie artystycznej dyrygentura w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W latach 1996-1998 prowadził działalność pedagogiczną i dyrygencką w Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej I i II stopnia im. Henryka Wieniawskiego w Łodzi. Działalność tę kontynuuje od 1998 roku w Zespole Szkół Muzycznych im. Stanisława Moniuszki w Łodzi, gdzie w latach 2004-2009 oraz 2010-2011 pełnił funkcję wicedyrektora ds. artystycznych. Był również pedagogiem VI Liceum Ogólnokształcącego w Łodzi, Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia w Piotrkowie Trybunalskim, Społecznej Szkoły Muzycznej II stopnia przy Polskim Instytucie Muzycznym i Wyższego Baptystycznego Seminarium Teologicznego w Warszawie. Od 2008 roku jest zatrudniony w Katedrze Edukacji Muzycznej Akademii Muzycznej w Łodzi, gdzie prowadzi klasę dyrygowania; obecnie na stanowisku adiunkta. W latach 1995-1999 był pracownikiem Chóru Filharmonii Łódzkiej, a od sezonu 2011/2012 pełni w niej funkcję pierwszego dyrygenta chóru. Od roku 1992 prowadzi nieprzerwanie chór mieszany Kościoła Chrześcijan Baptystów w Łodzi. W roku 1996 założył i przez osiem lat prowadził Zespół Wokalny „Alla Camera” i został też kierownikiem artystycznym i dyrygentem chóru mieszanego Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” w Zgierzu. W latach 2002-2005 prowadził Chór Nauczycielski w Łodzi. Od roku 2005 jest dyrygentem Chóru Kameralnego „Vivid Singers”. Z prowadzonymi przez siebie chórami uzyskał kilkadziesiąt nagród i wyróżnień na festiwalach i konkursach w kraju i za granicą. Koncertował w Polsce, Niemczech, Holandii, Austrii, Belgii, Danii, Czechach, we Włoszech i na Litwie. Jest jurorem i wykładowcą na festiwalach, konkursach, warsztatach i seminariach w zakresie teorii muzyki oraz chóralistyki.

Dyrygent i pedagog, łodzianin. Absolwent dwóch kierunków studiów: dyrygentury chóralnej w Akademii Muzycznej w Łodzi oraz dyrygentury symfoniczno-operowej w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Wykształcenie zdobyte w Polsce uzupełnił w Hochschule für Musik Franz Liszt w Weimarze, studiując dyrygenturę symfoniczną oraz operową. Od 2003 roku jest zatrudniony w łódzkiej Akademii Muzycznej, obecnie w stopniu doktora habilitowanego sztuki. Prowadzi zajęcia na dwóch kierunkach: dyrygentura oraz edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej. Pełni obowiązki dyrygenta-szefa akademickiej Orkiestry Symfonicznej. Od 2016 roku sprawuje funkcję dziekana Wydziału Kompozycji, Teorii Muzyki, Dyrygentury, Rytmiki i Edukacji Muzycznej.
Od 2003 roku współpracuje z Filharmonią Łódzką; w latach 2005-2010 był dyrygentem-asystentem, m.in. Tadeusza Wojciechowskiego i Daniela Raiskina. Współpracował ze znakomitościami świata dyrygenckiego: Jerzym Semkowem, Kurtem Masurem, Jerzym Maksymiukiem, Janem Krenzem, Tadeuszem Strugałą i Krzysztofem Pendereckim. Prowadził koncerty z udziałem wybitnych solistów.
Intensywna działalność koncertowa Marcina Wolniewskiego obejmuje występy niemal ze wszystkimi orkiestrami filharmonicznymi w kraju oraz zespołami Akademii Muzycznych Łodzi, Wrocławia i Białegostoku. Prowadził koncerty w ramach ogólnopolskich i międzynarodowych festiwali. Przygotował polską premierę, a następnie wielokrotnie prowadził – z wykonywaną na żywo przez orkiestrę muzyką Siergieja Prokofiewa – pokazy filmu animowanego Piotruś i Wilk, nagrodzonego Oscarem. W maju 2009 roku, jako pierwszy dyrygent na świecie, kierował plenerowym pokazem filmu 2001: Odyseja kosmiczna Stanleya Kubricka, z muzyką Györgya Ligetiego, Arama Chaczaturiana, Richarda Straussa i Johanna Straussa, w wykonaniu zespołów Filharmonii Łódzkiej. W latach 2015-2016 dwukrotnie wziął udział w serii koncertów „Die Grosse Verdi Gala”, występując w renomowanych szwajcarskich salach koncertowych, m.in. Tonhalle Zurich, Stadtcasino Basel oraz Kulturcasino Bern. Sprawował kierownictwo muzyczne akademickich spektakli operowych łódzkiej Akademii, wystawionych m.in. na deskach Teatru Wielkiego w Łodzi, Muzeum Miasta Łodzi oraz w Sali Koncertowej na Żubardzkiej (Xerxes i Semele Händla, Wesele Figara Mozarta, Weksel małżeński Rossiniego, Aleko Rachmaninowa i Abu Hassan Webera). W dorobku fonograficznym Marcina Wolniewskiego znajduje się płyta CD Varius Manx symfonicznie, DVD z nagraniem Requiem Gabriela Fauré, CD z klasycznymi koncertami fagotowymi Wolfganga Amadeusa Mozarta, Carla Stamitza i Johanna Nepomuka Hummla (pierwsze polskie nagranie) oraz nagrania oper: Aleko Rachmaninowa i Abu Hassan Webera w polskiej wersji językowej, z udziałem solistów, Chóru i Orkiestry Symfonicznej Akademii Muzycznej w Łodzi.
Marcin Wolniewski jest autorem książki pt. Specyfika procesu przygotowania dzieła muzycznego w pracy dyrygenta z orkiestrą akademicką (2011) poruszającej problematykę pracy dyrygenta z orkiestrami studenckimi.
W roku 2014 został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi.

Urodził się 14 czerwca 1906 roku w Łodzi. Był synem łódzkiego tkacza. W wieku 7 lat zaczął grać na skrzypcach, choć z powodu trudnych warunków ekonomicznych nie rozpoczął szkolnej edukacji muzycznej. W 1919 roku, po ukończeniu czterech klas szkoły podstawowej, wstąpił – jako ochotnik – w szeregi Wojska Polskiego do orkiestry 19. Pułku Piechoty w Poznaniu, gdzie przez trzy lata pobierał lekcje gry na skrzypcach. Kolejnym zespołem, w którym grał, była orkiestra 25. Pułku Artylerii Polowej w Kaliszu. Równolegle uczęszczał do szkoły muzycznej, w której dyrektorem był Alfred Wiłkomirski – późniejszy profesor Konserwatorium Muzycznego w Łodzi. Od 1926 roku pracował w rodzinnym mieście, jako muzyk w kinie. Utrzymywał się również z grania w łódzkich lokalach gastronomicznych. W tym czasie pobierał prywatne lekcje gry na skrzypcach u prof. Gustawa Baumgartena.  W latach 1932-1937 uczęszczał do Konserwatorium Muzycznego Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej  w Łodzi, gdzie uczył się w klasie waltorni i kompozycji. Równolegle – do września 1938 roku – był muzykiem Łódzkiego Radia i Filharmonii Łódzkiej. Pracę tę przerwała wywózka na przymusowe roboty do Niemiec. Muzyk powrócił w 1942 roku do filharmonicznej orkiestry i grał w niej aż do 1954 roku.

Pianista, kompozytor, działacz społeczny i mąż stanu. Urodził się 18 listopada 1860 roku w Kuryłówce na Podolu. W 1872 roku rozpoczął studia w Instytucie Muzycznym w Warszawie, a od 1881 roku kontynuował je w Berlinie, a następnie w Wiedniu, m.in. pod okiem słynnego profesora Teodora Leszetyckiego. W tym czasie powstały jego pierwsze ważne kompozycje. W 1888 roku zagrał serię koncertów w paryskiej Salle Erard, które zapoczątkowały wielką karierę pianisty. Pierwsze amerykańskie tournée w 1891 roku przyniosło Paderewskiemu kolejny sukces. Amerykę, która stała się dla Paderewskiego ważnym etapem jego kariery artystycznej i politycznej, odwiedził osiemnaście razy. Koncertował również w Australii, Nowej Zelandii, Ameryce Południowej i we wszystkich krajach europejskich. Sławę wirtuoza fortepianu łączył z sukcesami kompozytorskimi. Napisał m.in.: Fantazję polską op. 19 na fortepian i orkiestrę (1883), Koncert fortepianowy a-moll op. 17 (1888), operę Manru (1900) i Symfonię h-moll „Polonię” (1907). Ukończenie symfonii zbiegło się z 500-leciem bitwy pod Grunwaldem i odsłonięciem w Krakowie Pomnika Grunwaldzkiego, którego Paderewski był fundatorem. Działalność kompozytorską porzucił około 1910 roku, kiedy był u szczytu kariery pianistycznej.
Po wybuchu I wojny światowej zaangażował się w działalność społeczno-polityczną. Pomagał w prowadzeniu, założonego przez  Henryka Sienkiewicza w styczniu 1915 roku, Generalnego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. W lutym 1915 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych i tam aktywnie wspierał różne inicjatywy na rzecz niepodległej Polski. Zorganizował ponad 300 spotkań połączonych z koncertami, na których przemawiał i zachęcał do udzielania pomocy walczącym o wolność Polakom. Dzięki osobistym wpływom Paderewski dotarł do prezydenta Thomasa Woodrowa Wilsona, przekonując go do wsparcia sprawy polskiej.
25 grudnia 1918 roku powrócił do Polski; dotarł do Poznania, gdzie jego wizyta wywołała w mieście wielką patriotyczną manifestację, przyczyniając się do wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Równie entuzjastycznie, na początku stycznia 1919 roku, przyjęto go w Warszawie, gdzie był witany przez wielotysięczny tłum.
16 stycznia 1919 Naczelnik Państwa Józef Piłsudski powołał Ignacego Jana Paderewskiego na stanowisko Prezesa Rady Ministrów i Ministra Spraw Zagranicznych oraz delegata polskiego na konferencję pokojową w Paryżu. 28 czerwca 1919 roku Paderewski w imieniu Polski złożył podpis pod traktatem wersalskim. Z funkcji premiera ustąpił 9 grudnia 1919 roku.
Po wybuchu II wojny światowej, mimo podeszłego wieku, objął przewodnictwo powstałej w grudniu 1939 roku we Francji Rady Narodowej RP.
Ignacy Jan Paderewski zmarł 29 czerwca 1941 w Nowym Jorku. W 1992 roku jego prochy zostały sprowadzone do Polski i złożone w archikatedrze św. Jana w Warszawie. Odznaczony był m.in. Wielką Wstęgą Orderu Orła Białego, Wielką Wstęgą Orderu Polonia Restituta i pośmiertnie Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Pianista i kompozytor, uważany za jednego z najwybitniejszych twórców muzyki filmowej naszych czasów. Urodził się 17 lipca 1932 roku we Lwowie, zmarł 29 grudnia 2013 roku w Katowicach.
W wieku piętnastu lat odniósł pierwszy sukces kompozytorski, otrzymując II nagrodę na Konkursie Młodych Talentów. Po krótkim pobycie w Krakowie, gdzie pobierał prywatne lekcje harmonii u Artura Malawskiego, w 1948 roku wyjechał do Katowic. Tam ukończył średnią szkołę muzyczną w klasie Władysławy Markiewiczówny oraz Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną u Bolesława Woytowicza (fortepian i kompozycję). W 1955 roku został asystentem prof. Woytowicza w krakowskiej PWSM. W tym samym roku otrzymał II nagrodę za Małą uwerturę na orkiestrę symfoniczną na Konkursie Utworów Symfonicznych organizowanym w ramach V Festiwalu Młodzieży w Warszawie.
W latach 1959-1960, jako stypendysta rządu francuskiego, kształcił się w Paryżu u Nadii Boulanger. Za utwór Oda Bela Bartók in memoriam otrzymał nagrodę im. Lili Boulanger w Bostonie. Utwór ten zamknął „okres neoklasyczny” w twórczości Wojciecha Kilara. Kolejne dzieła kompozytora, takie jak: Riff 62, Générique, Diphtongos, Springfield Sonet czy Upstairs-Downstairs pozwoliły uznać go za czołowego przedstawiciela polskiej awangardy muzycznej. Wkrótce kompozytor uprościł swój język, zaczął tworzyć dzieła inspirowane folklorem podhalańskim. Krzesany, Kościelec, Siwa mgła i Orawa stały się wkrótce przebojami sal koncertowych całego świata. W tym czasie Wojciech Kilar zwrócił się także, w sposób szczególny, w stronę twórczości sakralnej. Wyrazem jego głębokiej religijności stały się takie dzieła, jak m.in.: Bogurodzica, Angelus, Exodus czy Victoria. Kolejne lata przyniosły: Sinfonię de motu, September Symhony, Symfonię Adwentową, Veni Creator, Magnificat, Hymn paschalny i II Koncert fortepianowy, którego zakończone wielkim sukcesem prawykonanie miało miejsce 14 października 2011 roku w Katowicach.
Ważne miejsce w twórczości Wojciecha Kilara zajmuje muzyka filmowa, za którą otrzymał wiele nagród na festiwalach w Polsce i za granicą. Stworzył ścieżki dźwiękowe do ponad 160 filmów. Współpracował z wieloma wybitnymi reżyserami, m.in. z Andrzejem Wajdą, Kazimierzem Kutzem, Krzysztofem Zanussim, Krzysztofem Kieślowskim i Romanem Polańskim. Światową sławę przyniosła mu napisana w roku 1992 muzyka do filmu Dracula w reżyserii Francisa Forda Coppoli. Wśród wielu nagród i odznaczeń, którymi został uhonorowany, są m.in.: Nagroda Artystyczna Komitetu Kultury Niezależnej NSZZ „Solidarność” (1989), Złote Berło Fundacji Kultury Polskiej (2000) i Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2002). W 2009 roku Fundacja Konferencji Episkopatu Polski „Dzieło Nowego Tysiąclecia” przyznała kompozytorowi nagrodę Totus za wytrwałe otwieranie dróg piękna, wiodących ku wierze, nadziei i miłości, dokonywanego przez wiele lat i w wielu wymiarach życia.
W 1998 roku w Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto gwiazdę Wojciecha Kilara. Kompozytor jest bohaterem dwóch filmów: Wojciech Kilar Krzysztofa Zanussiego i  Wojciech Kilar. Credo Zdzisława Sowińskiego i Violetty Rotter-Kozery.