20 września 2017, środa, godz. 18.00
Sala Koncertowa Akademii Muzycznej w Łodzi, ul. Żubardzka 2a
wstęp wolny

wykonawcy:
Tadeusz Wielecki – kontrabas
Zespół European Workshop for Contemporary Music z udziałem studentów Akademii Muzycznej w Łodzi
Rüdiger Bohn – dyrygent

w programie:

  • Maxim Kolomiiets…Soft glass… na 2 klarnety, 2 perkusje, 2 altówki, wiolonczelę, kontrabas (2017 – prawykonanie)
  • Milica DjordjevićRdja na flet, obój, klarnet, perkusję, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2015)
  • Tadeusz WieleckiPrzędzie się nić… IV na flet, klarnet, perkusję, fortepian, skrzypce, altówkę, wiolonczelę i kontrabas solo (2012)
  • Franck BedrossianCharleston na flet, obój, 2 klarnety, waltornię, puzon, harfę, 2 perkusje, 2 skrzypiec, 2 altówki, wiolonczelę, kontrabas (2005/2007)
  • Isang YunPièce concertante na flet, klarnet, fortepian, perkusję, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1976)

 

EWCM (European Workshop for Contemporary Music)

Zespół powołany do życia przez MFMW Warszawska Jesień i Niemiecką Radę Muzyczną w 2003 roku i od tego czasu regularnie występujący na Festiwalu. Jest zespołem młodzieżowym – do wzięcia udziału w warsztatach i koncercie zapraszani są utalentowani młodzi polscy i niemieccy muzycy-studenci, którzy przygotowując ambitny program, zaznajamiają się z wymagającymi współczesnymi technikami gry, rozwijają swoje umiejętności zawodowe, zapoznają się z repertuarem współczesnym. Stałym dyrygentem i prowadzącym warsztaty jest Rüdiger Bohn.  W obecnym roku w programie znalazły się utwory Maxima Kolomiietsa, Milicy Djordjevic, Franka Bedrossiana, Isanga Yuna, oraz wieloletniego Dyrektora Festiwalu i inicjatora polsko-niemieckich warsztatów, Tadeusza Wieleckiego, który wystąpi także jako solista.

 

Maxim Kolomiiets

Urodzony w 1982 w Kijowie, kompozytor, oboista, kurator muzyczny. Ukończył Narodową Akademię Muzyczną Ukrainy jako oboista (2005) i kompozytor, studia kompozytorskie kontynuował w Hochschule für Musik und Tanz w Kolonii w klasie Johannesa Schöllhorna.

...soft glass...

Dzika parada błaznów, którzy odchodzą przez miękkie szkło rozbitej butelki na dnie miejskiego ścieku. Utwór ma za podstawę Taniec błaznów z opusu 12 Piotra Czajkowskiego. Spróbowałem rozdzielić rozmaite elementy struktury muzycznej: harmonię, rytm, tempo itd. Dzięki temu wszystkie parametry zaczęły istnieć oddzielnie. Znajome harmonie i melodie, zniekształcone i przekształcone, zmieniają codzienną historię w surrealistyczne działanie. Cienie błaznów odbijają się w odpryskach brudnego szkła. Wirują w zwariowanym tańcu, który nieustannie zmienia tempo. Cień staje się gigantyczny, a potem znika.

Maxim Kolomiiets

źródło: www.warszawska-jesien.art.pl

 

Milica Djordjević

Urodzona w 1984 w Belgradzie. Dyplom z kompozycji uzyskała na Wydziale Muzyki w Belgradzie, gdzie ukończyła również studia w zakresie nagrywania i produkcji dźwięku i muzyki oraz specjalistyczny kurs muzyki elektronicznej. Mieszka i działa w Berlinie.

Rdja (Rdza)

Jak wiele innych moich utworów to gra z czasem, z rozwojem, zmianą i fizycznością. Rdja oznacza rdzę rozumianą jako naturalny proces utleniania metalu i metamorfozy jego substancji; także – jako dowód upływu czasu. Wreszcie rdza jako kolor: wszystkie ciepłe odcienie, począwszy od pomarańczowego, przez czerwień, do brązu… w przeciwieństwie do zimnej, szarej „barwy wstępnej” metalu: substancji twardej, solidnej, która jednak staje się krucha, łamliwa… W kompozycji chodzi o fuzję gestów/ruchu jako czynników immanentnych i nierozłącznych, zawartych w fizykalności jej brzmienia, jak też o działania mające na celu połączenie jego artystycznie przetworzonych paradygmatów w potężną, wysoce dramatyczną i progresywną formę. Powolny, lecz stały wzrost napięcia i emocjonalnego pobudzenia, zarówno w sensie muzycznym, jak i psychologicznym, gra z percepcją czasu, rozciąganie go i redukcja, kreowanie ruchu lub stagnacji, synergetyczne współdziałanie różnorakich brzmień i rytmów, „podpodziały temp” – wszystko to daje w rezultacie muzykę intensywną, „surową”, atakującą.

Milica Djordjević

źródło: www.warszawska-jesien.art.pl

 

Tadeusz Wielecki

Urodzony w 1954 roku w Warszawie, studiował kompozycję u Włodzimierza Kotońskiego oraz grę na kontrabasie u Alfreda Wieczorka i Andrzeja Mysińskiego w warszawskiej Akademii Muzycznej. W 1986 otrzymał stypendium Witolda Lutosławskiego. Od 1999 do 2016 Tadeusz Wielecki był dyrektorem Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”.

Przędzie się nić...)

To wspólny tytuł dla cyklu solowych utworów na instrumenty smyczkowe. W zamierzeniu miał to być zbiór pięciu kompozycji przeznaczonych na pojedyncze instrumenty wchodzące w skład kwartetu smyczkowego oraz – jako zwieńczenie – na właściwy kwartet smyczkowy. Cykl nie jest jeszcze zamknięty, brakuje w nim utworu altówkowego i końcowego kwartetu, tymczasem obok tych utworów, które skomponowałem dotychczas – na solową wiolonczelę, skrzypce solo i kontrabas solo – pojawił się właśnie ten, o którym mowa: Przędzie się nić... IV na kontrabas i zespół kameralny. Trudno więc stwierdzić, aby realizacja tego zamiaru odbywała się ze szczególną konsekwencją, ale na usprawiedliwienie mogę powiedzieć, że każdy z utworów cyklu pomyślany został, i jest taki w istocie, jako niezależna, autonomiczna kompozycja, wskazana również do grania osobno. Co zatem łączy te dziełka oprócz wspólnego tytułu? Pisarz pisze stale tę samą powieść, ja piszę stale ten sam utwór. Zwłaszcza gdy brać pod uwagę kolejne wcielenia cyklu Przędzie się nić... Nić przędzie się stale, jak myśl lub śpiew wewnętrznego głosu, od czasu do czasu włącza się magnetofon: to zapisuje się kolejny utwór. Przędzie się nić... IV na kontrabas i zespół kameralny skomponowałem na prośbę znakomitego Plural Ensemble z Madrytu. Prawykonanie odbyło się w kwietniu 2012 roku w madryckim Auditorio Nacional de Música, dyrygował Zsolt Nagy, ja zaś wykonywałem partię solową, notabene dość karkołomną.

Tadeusz Wielecki

źródło: www.warszawska-jesien.art.pl

 

Franck Bedrossian

Studiował instrumentację i analizę w CNR w Paryżu oraz kompozycję u Allaina Gaussina. Studia kontynuował pod kierunkiem Gérarda Griseya i Marca Stroppy w Conservatoire Supérieur de Musique et de Danse w Paryżu. Twórczość Francka Bedrossiana koncentruje się wokół badania natury dźwięku, kontroli jego emisji, zniekształceń oraz fizycznego oddziaływania.

źródło: www.warszawska-jesien.art.pl

 

Isang Yun (1917–1995)

Urodzony koło Tongyeong w Korei Południowej, pierwsze lekcje muzyki (gra na wiolonczeli i kompozycja) pobierał w Korei i w Japonii. Jako aktywny uczestnik ruchu oporu przeciw japońskiej okupacji był więziony do końca II wojny światowej. Po odzyskaniu wolności uczył muzyki w koreańskich szkołach i uniwersytetach. W 1956 przybył do Europy, by kontynuować studia w Paryżu i w Berlinie (u Borisa Blachera).

Pièce concertante)

Utwór nawiązuje do początków gatunku – konfrontacji instrumentalnych zespołów z instrumentami solowymi, z której w XVII wieku powstawała forma koncertu. Kompozycja ukształtowana jest z trzech zasadniczo równouprawnionych warstw dźwiękowych: podstawową warstwę tworzą smyczki, którym przeciwstawione są instrumenty dęte drewniane (flet i klarnet) przeważnie w ruchu paralelnym. Fortepian i perkusja kształtują trzecią, pośredniczącą warstwę. Te trzy grupy dźwięków rozbrzmiewają symultanicznie i sukcesywnie, przy czym każdy muzyk wykonuje również zadania solowe. Podstawową zasadę koncertowania Yun rozwija w „rywalizujących” procesach dźwiękowych: solistyczne występowanie poszczególnych instrumentów oraz oszczędne stosowanie bogatego zestawu instrumentów perkusyjnych umożliwiają prezentację coraz to nowych barw dźwięku i kombinacji instrumentów. Gest koncertujący ulega rozszerzeniu poprzez drugą zasadę dramaturgiczną, którą jest zmierzanie do brzmieniowego zbliżenia i (częściowego) stopienia przeciwstawnego materiału. Przechodząc przez wiele rozmaitych stopni rozwoju, dramaturgia prowadzi do zagęszczenia i integracji, wzmożenia, wyrównania oraz do jedności przeciwieństw.

Walter-Wolfgang Sparrerwww.boosey.com

źródło: www.warszawska-jesien.art.pl

 

Więcej o programie koncertu na stronie internetowej festiwalu Warszawska Jesień