Archiwum aktualności 2016

Utwory prezentowane na koncercie są związane z pracą kompozytora nad dotykiem. Współczesny świat dostarcza bardzo wiele bodźców wzrokowych i słuchowych, wobec których przeładowany informacjami mózg ma pozostawione niewiele miejsca na percepcję innych zmysłów - tych bardziej podstawowych, „prymitywnych”. Dotyk będący martwym punktem naszej percepcji nie tylko stanowi dla muzyki punkt odniesienia, ale też może jej nadać nowe znaczenia.

Dotyk jest zmysłem elementarnym, rodzi się jako pierwszy zmysł w organizmie człowieka, umiera jako ostatni. Jest również zmysłem nadrzędnym - narządy wszystkich innych zmysłów działają poprzez ich specyficzne właściwości dotykowe, np. fala dźwiękowa musi fizycznie dotknąć ucha, żeby dalsze narządy mogły ją zanalizować.

Haptyczność jest jedynym zmysłem, którego nie można utracić, natomiast wraz z wiekiem czucie nieznacznie ulega osłabieniu. Istotne jest również terapeutyczne znaczenie dotyku, który jest jednym z kluczowych komponentów budowania trwałej więzi w związku, zwłaszcza dotyk nie-seksualny. Natomiast osoby samotne poprzez brak dotyku są wtórnie stygmatyzowane i wtórnie wykluczone.

Krawędź materii jest płynna, symboliczna. Skóra bardziej łączy człowieka z otaczającym światem niż go odeń oddziela. Jeśli skóra to krawędź człowieka, to dotyk jest balansowaniem na krawędzi, granicy ludzkiej egzystencji.

Utwór jest próbą artystycznego naszkicowania haptycznego modelu społeczeństwa.

Trzy części to trzy ujęcia dotyku. Nieustanne stykanie z innymi krawędziami powoduje ciąg napięć. Tak utkana tkanka socio jawi się jako nieprzewidywalny, nieokiełznany dziki twór. Czuła konstrukcja zawieszona jest na iluzorycznych rusztowaniach taboo wraz z narastającą bańką prywatności i skwantyfikowaną sferą comfort zone. Zawoalowana sfera erotyczna jest epicentrum dotyku, jego predystynacją. Ze sfery tej wynikają kolejne napięcia nakładając na społeczeństwo następne warstwy układów odniesień. Zaś technologia dotykowa wraz z wynikającą z niej nową komunikacją haptyczną (rozmowy w czasie rzeczywistym prowadzone za pomocą palców) niesie ze sobą zmianę paradygmatu haptyczności, udzielając dla dotyku na powrót więcej miejsca w społeczeństwie, być może będąc dla dotyku nową nadzieją.

To utwór / audioperformance zamieniający role: publiczność staje się wykonawcą, partytura staje się instrumentem. Zmieniona zostaje również rola dotyku, który zostaje podniesiony do rangi performatywnego aktu artystycznego. Utwór stwarza przestrzeń zarówno na haptyczność intymną jak i kolektywne społeczne dotykanie.